Ήταν Παρασκευή όπως και σήμερα, Παρασκευή 11 Ιουνίου 1993.
Στην Δ.Ο.Υ. Νέας Φιλαδέλφειας ώρα περί τις 10,00 το πρωί, με το άγχος του πρωτάρη, ανεβαίνω στον πρώτο όροφο στο Μητρώο για την έναρξη και μετά στο βάθος και αριστερά στο Ταμείο, για να πληρώσω το «Τέλος έναρξης επιτηδεύματος» αξίας 20.000 δραχμών.
Είκοσι χιλιάδες, χωρίς δεκαδικό ακέραιο ποσό.
Όπως ακέραιη ήταν και η θέληση για δημιουργία, για κατάκτηση.
- Δηλαδή μπαμπά σήμερα πόσα ευρώ είναι οι 20.000 δραχμές;
Αν και λογιστής, δεν μπορώ να προσδιορίσω στον γιό μου αυτή την αναλογία.
Τότε οι 20.000 δραχμές ήταν τα πάντα.
Το υστέρημα, οι ελπίδες τα όνειρα, τα πάντα.
Και ήταν μόνο 20.000 δραχμές.
Είκοσι χιλιάδες δραχμές, που έδωσα στον Ταμεία σε μετρητά (λογικά σε 4 χαρτονομίσματα των 5.000 δραχμών), ο οποίος μου έδωσε το (χρώματος μπλε) Διπλότυπο Είσπραξης Νο 0000331/11-6-1993, που ευλαβικά παρέλαβα και διατηρώ (ως συνεπείς φορολογούμενος) ακόμα στο αρχείο μου.
Από τότε έχουν περάσει 28 χρόνια και η «Έναρξη επιτηδεύματος» διατηρείται στο γραφείο μου ακέραιη, ατσαλάκωτη και ….. κορνιζαρισμένη.
Είκοσι οχτώ χρόνια τώρα, κάθε τέτοια μέρα, μα και κάθε μέρα, απ’ έξω μα και από μέσα μου, καταθέτω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε πελάτες , προμηθευτές, συνεργάτες, μα πάνω απ’ όλα στο προσωπικό της ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ, που με τον τρόπο τους συμβάλουν στο να έχω την κορνίζα στην θέση της.
Του χρόνου, του πάρα χρόνου και του πάρα – πάρα χρόνου τέτοια μέρα θα σας το ξαναπώ.
Να με συγχωρείτε άμα σας κούρασα, αλλά εγώ θα συνεχίσω να σας το λέω μέχρι να …αρχίσει να σας το λέει (και) ο γιός μου.
Μέχρι τότε, για 28η χρονιά ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Για την ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ Μ.ΕΠΕ
Γιώργος Αθανασίου Αλεξίου