Συνοπτικά – Ο λόγος μας .
Όταν εργαζόμενος, ο οποίος εργάζεται με Υπαλληλική σχέση, επιθυμεί να αποχωρήσει οικειοθελώς από την εργασία του, οφείλει να ενημερώσει τον εργοδότη του, σε χρόνο ίσο με τον μισό χρόνο αυτού που πρέπει να τηρήσει ο εργοδότης σε περίπτωση απόλυσης με προειδοποίηση.
Ανώτερο όριο χρονικού διαστήματος ορίζονται οι τρείς (3) μήνες.
Αν αυτό δεν τηρηθεί ο εργαζόμενος υποχρεούται να αποζημιώσει τον εργοδότη με ποσό που αντιστοιχεί σε τόσους μηνιαίους μισθούς όσοι οι μήνες που έπρεπε να προειδοποιήσει.
Παρατήρησή μας: Παρά το γεγονός, ότι τα ως άνω προβλέπει η σχετική νομοθεσία, στην πράξη αυτή η διάταξη δεν εφαρμόζεται.
Μια πιο αναλυτική – προσέγγισή μας
Τα ως άνω προβλέπονται, στο Άρθρο 4 του Νόμου 2112/1920, το οποίο αναφέρει τα παρακάτω:
«1. Υπάλληλος, προτιθέμενος να λύση την υπαλληλικήν σύμβασιν προς εργοδότην, οφείλει ωσαύτως να καταγγείλη ταύτην προ χρόνου ίσου προς το ήμισυ του εν άρθρω 1 δια τον εργοδότην ωρισμένου. Ο χρόνος όμως ούτος εν ουδεμιά περιπτώσει θέλει υπερβή τους 3 μήνας, ουδ’ η αποζημίωσις, εν περιπτώσει παραβάσεως της υποχρεώσεως, προς καταγγελίαν, το αντιστοιχούν εις τρεις μήνας κατά το άρθρον 3 ποσόν”.»
